Treinreis naar Venlo vol verrassingen.
Hoe verrassend wil je een treinreis met de treinreisclub hebben?
Verrassend was de treinreis op 17 januari naar Venlo al direct in ‘t begin: de trein reed helemaal niet…. vanwege een defecte locomotief. Gelukkig kwamen we via Roermond – zij het iets later dan gepland – toch aan in Venlo, een stad die veel schatten bleek te herbergen, zo ontdekten we die dag,.
Als eerste bezochten we het Limburgs museum, waar een gids ons leidde door de geschiedenis van een kwart miljoen jaar, “van Neanderthaler tot stedeling”. Daar kregen we o.a. te zien hoe men al ver vóór onze jaartelling in Zuid-Limburg vuurtjes stookten voor voedsel en nog meer.
Juweel van een stadhuis
Na de lunch bezochten we het meest verrassende bouwwerk van Venlo: een juweel van een stadhuis. Het is gebouwd in renaissance stijl, heeft twee imponerende hoge torens, waarvan die aan de oostkant weer hoger was dan dan die aan de andere kant. Ervoor prijkt een ruim stadsplein, waar het met carnaval propvol staat met een hossende menigte, aangevuurd door prins carnaval die daarboven op het monumentale bordes zijn onderdanen’ staat op te zweten. Het stadhuis was vanmiddag speciaal voor ons geopend. Een enthousiaste rondleidster vertelde ons eerst het historische verhaal over Venlo. :
Venlo als Hanzestad
Een belangrijke Hanzestad was Venlo al vroeg in de middeleeuwen. En een drukke ook, want alle schepen die over de Maas aankwamen met bestemming Zuid-Limburg of België moesten eeuwenlang hun goederen in de haven van Venlo overladen in andere boten, omdat de Maas verderop steeds ondieper werd. Die drukte trok vele handelaren, ambachtslieden, winkeliers etc. aan – en ook schavuiten. Venlo kreeg dan ook al snel stadsrechten met eigen tolrecht, rechtspraak en hoge stadsmuren. Maar omdat alleen binnen de muren gebouwd mocht worden, was het daar proppen geblazen, wat je nu nog steeds kunt zien aan de smalle winkelstraten in het centrum. En dat Venlo aan de oostoever van de Maas ligt en er lange tijd geen goede verbinding was met de overkant, verklaart ook waarom je er nu zoveel Duits hoort: veel Duitsers hebben altijd al geshopt in het vlakbij gelegen Venlo en doen dat nog steeds graag.
Meer over het stadhuis
In het stadhuis bewonderden we de verschillende mooie, chique kamers en zalen. Met veel glas-in-lood raamdecoraties. In de historische raadszaal is er een bijzondere schouw met aan de zijkant mooi beeldhouwwerk van Adam en Eva met appel in het paradijs, maar met daarnaast nog twee leeuwtjes waarvan de een een appel aanbiedt aan de ander, die zijn hoofd de andere kant opdraait…… Zo had het dus ook gekunt, wil de beeldhouwer zeggen.
Vanuit het stadhuis bezochten we het deel van de stadmuur dat er nu nog staat: 20 meter lang, 5 meter hoog, waarvan nu 3 meter onder de grond. De gids vertelde ons spannende verhalen, want om Venlo is hel vaak gestreden. Berucht en legendarisch werd die ene vrouw, Truus Bolwater die boven op de stadsmuur stomd en daar met bakken pek leeg goot over de aanvallers die het waagden omhoog te klimmen. Heel wat stoere vrouwen volgden haar.
Sint Martinus en zijn mantel
Bijzonder was ook de St. Martinusbaseliek: die bij binnenkomst al een verheven indruk maakt. Je loopt er onder een overdaad aan slanke, rijzende pilaren, heiligenbeelden, schilderijen en glas-in-loodramen. Opvallend mooi is de eikenhouten, 4 eeuwen oude barokke preekstoel, gedragen door de kuip van een vrouwenfiguur en versierd met medaillons van bloemen, ranken en engelenkopjes. Engelen dragen de baldakijn met een groot alziend oog en een gouden stralenkrans. Maar de meeste indruk maakt toch de heilige Martinus, patroon-heilige van Venlo, op zijn paard gezeten met een opengeslagen mantel, en daaronder het halfnaakte lichaam van een bedelaar, die de mantel om zich heen gedrappeerd krijgt.
Napoleon en het koppenhek
Nog iets opmerkelijks zagen we in het smalle Keizerstraatje, waar Napoleon op z’n paard doorheen is gereden toen hij Venlo bezocht. Ernaast staat een lage muur met een 20 meter lange traliehek, waarop 81 verschillende stalen koppen van mensen (“köpkes”) prijken, die allemaal anders zijn en bekende Venlose gezegdes en spreekwoorden uitbeelden. Dit uniek, kunstig hekwerk, zo werd ons verteld, is tegenwoordig de meest bekeken attractie van Venlo.
Een knisperend eind
Ondertussen dwarrelden aanhoudend sneeuwvlokken op ons neer en vroor het ook nog, zodat het onder onze voeten steeds harder ging ‘knisperen’. Dat was de laatste en vrolijkste verrassing tijdens deze geslaagde treinclubreis.